Welkom/ Bienvenue/ Bon Bini

Hallo nieuwsgierige lezer.

Ik ben Laura en ik schrijf voor mijn plezier op deze pagina's. Zo blijf je niet alleen geupdate wat betreft mijn vreemde hersenspinsels, maar word je wellicht ook uitgedaagd om na te denken over je eigen.. leven? Reacties altijd welkom.
Groetjes!


woensdag 29 december 2010

Eindejaar 2010; wat mogen jullie verwachten?

Aan het einde van elk jaar overdenken mensen vaak het gehele jaar. We letten daarbij op de nadelen (overgewicht, gebrek aan motivatie, ziekte, ellende) en proberen dit om te zetten in goede voornemens. Want 2011 wordt iedereens jaar. Dat staat vast. Ook mijn jaar. Ik zal jullie eens vertellen wat er van mij te verwachten is. Mijn goede voornemens:
- Op individueel niveau: genieten van het leven. Lekker die studiefinancieringlening voluit zetten en ervan op vakantie gaan/ shoppen/ uit eten gaan.
- Nationaal niveau: een einde maken aan de politieke stank die er heerst momenteel. Gewoon even allemaal lief doen tegen elkaar. 2011 wordt voornamelijk een lief jaar. Ik ben goed begonnen, want ik heb een LIEF!-portomonnee gekocht.
- Globaal niveau: Een middel tegen ziektes ontwikkelen door toeval en dit op de markt brengen met een topmarketingstrategie en daar vervolgens zelf aandelen in nemen, als het heel groot is.

Ik word spontaan gelukkig als ik ernaar kijk. Wat wordt de wereld prachtig. Ik weet ook heus wel dat ik een hoop dingen vergeten ben, die van me verwacht worden. Daar trek ik mij niets van aan, dat zijn verwachtingen van anderen en ik heb besloten om tegen de verwachtingen in te gaan en mijn eigen conclusies te trekken. Ik word daarmee een aparte pagina in een geschiedenisboek, als ik niet verder ga in de kunst, want anders hoor ik gewoon bij die garde. Zo word ik dan weer ontzettend beroemd.

Beroemd zijn lijkt me helemaal niet leuk. Ik kan me nog herinneren dat ik net in deze straat kwam wonen. 2010 was het; in mei. Het zonnetje scheen en ik was happy met alle leuke zomerjurkjes die ik aan kon doen. Toen gingen de mensen in de straat roddelen en dingen verzinnen die via mijn nichtje (de vriendin van de nicht van een jonge bewoonster hier!!) bij mij terecht kwamen. Dat de buurjongen van hierachter mij liefdesbrieven zou sturen. Getsie. Dus daarom heb ik nog een voornemen voor 2011: verhuizen naar een ver ver land en daar mijn scriptie schrijven. Ohh wat een genot. Nu Lars nog even overhalen dat hij ook moet komen, met onze katten. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken. :)

Tot volgend jaar! Aju.

donderdag 23 december 2010

Winkelen met Kerstshoppers?!

Ik ben dol op geld uitgeven.. zoals menig mens (of vrouw). Daarbij hoeven het niet altijd nuttige dingen te zijn. Een waar shopgevoel krijg ik van het shoppen van datgeen 'wat je echt niet kunt liggen voor die prijs' of 'waar je altijd al op hebt gehoopt te vinden' of nog beter: 'wat je leven net iets meer compleet maakt'. Ik heb die euforie al ervaren bij onder andere een wekker van Betty Boop (die ik na mijn leventje in Amsterdam vaarwel heb gezegd qua gebruik; ik kon dat ding niet eens instellen!), een waterverfschildering van een rode fiets in oranje Amsterdam op het Rembrandtplein (zo'n ding dat normaal alleen toeristen kopen en die nu steeds van z'n plakkertjes in het trappengat valt), die krijgt ook zeer binnenkort een enkeltje -nieuwe-met-een-knopje-te-starten-gemeente-vuil-container én nog een muts voor de koudere dagen, want daar kun je er niet genoeg van hebben.
Ik niet koopziek hoor, dat niet per se. Ik probeer hiermee eigenlijk aan te geven dat ik niet hoef te 'slagen' om toch heel gelukkig thuis te komen!
OOOH opeens herinner ik mij die tijgerprintpums van een paar jaar geleden. Ik MOEST ze hebben, leuk voor feestjes toch? Ze waren een dikke maat te klein en ik heb ze maar één keer één uurtje aangehad, tot Lars ze weggooide. Hihi!

Gisteren was ik naar Hoofddorp, want Lars wilde dolgraag nieuwe kleding en er brandde een Jack en Jones-giftcard in zijn zakken om uitgegeven te worden. Dus een bus, trein, en een bus verder belandden we middenin de kerstinkopen van vele mensen. Een gezellige drukte, waarbij iedereen zich verplicht voelt om niet gehaast en gestresst over te komen en een kerstspirit erop na te houden: vriendelijk doen dus. Ik ben soms gewoon niet vriendelijk. Ik zou nu het liefst terug schreeuwen tegen mijn buurman (die een alcoholist is en zich daarom niet in de hand heeft. Die nare gewoonte heeft hij vooral 's ochtends vroeg en als er bij ons visite is, lijkt wel :P). Ik schreeuw niet terug hoor, maar zou het wel willen doen: kerst of niet.
Maar ik wijk weer een beetje af van hetgeen ik jullie wil vertellen.
In Hoofddorp is sinds kort een Primark. Dit is een winkel waarvan een vriendin tegen mij zei: 'OOOH we MOETEN erheen, je kunt echt voor 50 euro 6 tassen vol kopen en het is echt leuke kleding. En tassen. En schoenen.' Gisteren ben ik erdoorheen gevlogen samen met Lars. Ik werd er heel erg ongelukkig van, want er was geen sprake van een mooie kerstspirit. Eerder van: 'als jij nu dit kledingstuk niet loslaat, dan ram ik je kop eraf''. Vrouwen he?
Ik besloot: Primark is niets voor mij. Niet alleen vanwege de spirit die er zou moeten zijn, maar meer ook omdat er inmiddels busexcursies naartoe zijn en daardoor heel het binnen- en buitenland (dus drukk) daar rondloopt. Ik heb er samen met Lars om kunnen lachen hoor. Wel achteraf pas, toen we op het station al die kibbelende vrouwen en meisjes en Polenmannen zagen lopen met die bekende tassen van Primark. Minstens 2 of 1 goed volgepropte. Ik werd pas gelukkig van dit aanschouwen, omdat ikzelf niet met zo'n tas liep.

Lars was ook heel gelukkig. Hij besloot wel dat Jack en Jones eigenlijk geen leuke winkel meer is. Chasin is nu helemaal cool, of hoe ze dat tegenwoordig op het MBO noemen. (Hij komt steeds thuis met nieuwe dingen: wat betekent whoop whoop?). Dus drie tassen verder gaan wij een topkerst tegemoet! (Geen enkele tas voor mij overigens, ik had eergisteren al een shoptic, want 'alles was toch in de sale').

vrijdag 17 december 2010

Mensen die bloggen...?

zijn het leven aan het verfraaien, willen hun 'ei kwijt', zijn het soms oneens met bepaalde activiteiten, willen aandacht voor zichzelf, willen aandacht voor specifieke zaken in het leven, zoeken contact met soortgelijken of anderssoortigen of willen gewoon internet als geheel vullen met troep, rotzooi. Ik behoor tot de laatste categorie. Zeker vanwege het feit dat deze blog weer geheel in het teken zal staan van: mij!
Overigens wil ik iedereen waarschuwen. Mocht jij mij in het echt spreken/kennen en dat kan, want ik hecht meer waarde aan face-to-facecommunicatie dan digitale communicatie (nóg wel), dan kan het voorkomen dat jij jezelf in deze blog aantreft, al dan niet met naam en toenaam. Mocht je daar een ontzettende hekel aan hebben, dan ben je bij deze gewaarschuwd en zal je iedere zin met copyright uit moeten spreken. Heel naar voor jullie, lijkt me dat.
We leven immers in een risicomaatschappij en het leek me verstandig mij alvast in te dekken, alhoewel mensen uit de wereld van het recht vast met mij eens zijn dat ik daarover niet over voldoende verstand beschik en dat het veel beter kan dan alleen deze woorden. Maar toch: dit is mijn manier en ik neem er genoegen mee.

Ik zal jullie uitleggen waarom ik even bepaalde reacties van mensen uit mijn omgeving wil neerzetten, hier op deeze blog. Ik voelde me namelijk ontzettend belangrijk toen mensen over mijn blog, ook inhoudelijk!, gingen spreken. Het voelde héérlijk om in het centrum van belangstelling te staan.. alhoewel: mijn tante en oom van mijn moeders kant (dit wordt niet zo'n verhaal van: de moeder van de zus van de zwager van, hoor!) die vonden het vrij zielig voor Lars, mijn vriend, omdat zij een blog hadden geïnterpreteerd alsof ik zijn eten nooit goed genoeg vind! Hilarisch! Ik vind namelijk dat iedereen mijn blogs mag interpreteren zoals ze willen. Leuk he?
En gisteren was de vriend van Lars even mee naar huis. Hij, Bob, zei dat ook hij vond dat Hyves doodging, maar dat ik de enige in zijn omgeving was die dat beaamde. Het is wederom een kwestie van interpretatie, maar ik vond het ééénig dat we eens inhoudelijk op een blog in konden gaan. Dus misschien ga ik in de toekomst meer van dit soort kwesties, mits ze me bezighouden, aan de kaak stellen.
Ik denk eigenlijk de hele dag door dingen, maar ik hou ze erg vaak voor me en dan mag ik er van mezelf even niet meer aan denken. Ik heb namelijk nog niet uitgevonden hoe ik, op een ontspannen manier, kan bloggen met mijn mobiele telefoon. Dat zou wel opluchten namelijk. Dit is eigenlijk een digitaal dagboek, waarin ik de stiekeme dingen mooi niet neerzet!
Mensen die bloggen... zijn eigenlijk stiekemerds!

woensdag 15 december 2010

Scriptiestress = op

Ik ben klaar! De scriptie is af en ingebonden. Klaar om vandaag in het postvakje van de professor te worden ingeleverd Het voelt alsof:
- ik opeens zo licht ben als een veertje (bleehh standaard)
- er een last van mn schouders afvalt (bluhh nog erger: cliché)
- ik vannacht een fee ben tegengekomen die al mijn scriptiezorgen heeft weggebubbelt (oordeel zelf)

In ieder geval: JOEPIE!
Als ik in de toekomst kon kijken dan wil ik:
- Wonen in het buitenland, het liefst mijn scriptie al schrijven op een mooie, zonnige plek
- De Santiago de Compostella bereiken per voet
- Een 9 voor mijn masterscriptie.
- Wereldvrede :P (Kennen jullie dat stukje uit Miss Congeniality?)

Saartje (kitten van 16 weken) sloopt met alle liefde de krabpaal en dan met name het muisje dat eraan hangt. En dan net doen alsof ze nog steeds heel onschuldig is. Kijk maar:


Zo jongens en meiden, dames en heren. Nu ik zo van de hak op de tak spring in deze blog, ben ik me ervan bewust dat ik weer op mijn oude niveau functioneer: heerlijk.

maandag 13 december 2010

Een ontzettend onschuldig bericht. :)

Ik kan me nog herinneren dat ik aan het begin van dit jaar dacht dat Hyves het wel zou 'redden'. Daarmee dacht ik dat Hyves nog steeds een bruikbaar sociaal medium zou zijn voor organisaties, ook voor mijn doelgroep. van die gedachte ben ik afgestapt, ik geef het eerlijk toe.
Mijn doelgroep is niet meer te bereiken via Hyves. Al mijn leeftijdsgenoten (oke: veel van hen), zijn overgestapt op het internationale Facebook, vanwege de mogelijkheden die het medium biedt om met mensen uit het buitenland te socializen.
Ook ik, met geringe kennissen in het buitenland, heb besloten dat Hyvesprofielpaginamoord plegen noodzakelijk is geworden. Ik had namelijk het gevoel alles dubbel te moeten 'checken' om bij te blijven. Want dat is het enige waarvoor Hyves interessant was: checken of iemand op mijn tweets had gereageerd die binnenkwamen als 'wiewatwaars', terwijl men dat op Facebook ook allang deed. Vermoeiend, besloot ik. Met name omdat de meeste mensen in mijn vriendenlijst van Hyves ook Facebook hadden.
Overbodig dus: Hyves. In ieder geval voor mij.
Mijn vriend van 24 heeft het nog wel, omdat zijn klasgenoten in het MBO het nog wel volop gebruiken. Mijn nichtjes, waarvan er nog veel voortgezet onderwijs volgen, maken ook nog volop gebruik van Hyves. Dus echt openlijk sterven zal Hyves ook niet, gelukkig. Ik vind het een mooi Nederlands 'merk'.

Overigens wil ik wel even mijn zorgen uiten over mijn leven, dat toch wel erg geleid wordt rondom de sociale netwerken: Twitter en Facebook. Nu ook ik mobiel internet heb, is dit een van de meest gebruikte communicatievormen, naast het face-to-face contact. (het verdringt elkaar nog net niet als ik een dag niet naar buiten ga :P). Voorbeeldje: vanmorgen moest ik mij inschrijven voor de master Corporate Communicatie aan de UvA. De website bleek het echter niet te doen. Gevolg: veel van mijn studiegenoten ongerust en ik ook; dus hup: Facebook aan! Drie ongeruste dames, twee uur, drie instellingen en drie ellenlange 1 op 1 gesprekken verder: thank Goddd: via FB erachter gekomen dat er een foutmelding was en de UvA het op ging lossen. Ik had echter van NIETS geweten als Facebook niet bestond en dus ultra-inschrijfstress ervaren. Dus ik ben blij dat ik wel Facebook heb behouden.

Voor degenen die mij missen op Hyves (wat ik me niet voooor kan stellen overigens, maar wellicht wel mijn superinteressante hersenspinsels) volg mij nu op Facebook!

woensdag 8 december 2010

Laura = een krant, oh nee krent!

Ik ga deze hele blog wijden aan het blogphenomeen. Ik wil namelijk dolgraag weten wie deze blog leest of überhaupt blogs leest en waarom, of diegene daar nu gelukkiger/wijzer van wordt of juist dommer/verdrietig, wat jullie zoeken in een blog, en dan ook de vraag: hoe vaak moet iemand dan bloggen?
Ik zie veel blogs. Blogs over de politiek, het fenomeen social media, blogs over studentenmeisjes met hele interessante levens en blogs in de krant. Deze passeren mij allemaal. Ze hebben voor mij één ding gemeen: ik lees ze NOOIT geheel. Ik scan. En dan met name de politieke blogs. Nou... ik moet nog eerlijker bekennen: die scan ik op fouten in leestekens en typfouten, omdat degene die ze schrijft daar zelf altijd erg op gebrand is.. Hihi.
Maar goed, ik scan dus blogs. Een blog lees ik ook niet voor het plezier. Columns wel. Dus als de dag ooit nog komt dat de digitale revolutie echt zo ver is dat zelf studenten een Ipad kunnen betalen en de blogs zeg maar in columnvorm zijn en je in een wip kunt downloaden: DAN ga ik ze geheel lezen én ook nog eens voor mijn plezier. Maar dan wel alleen als ik aan het reizen ben.

Genoeg over mij. Hoe doen jullie dat? Wat doen jullie hier eigenlijk? Ik MOET het weten. Ik ben een perfectionist en zal niet rusten tot ik weet waarom jullie deze rotzooi lezen. Don't worry, andere bloggers, ik doel echt alleen op mijn eigen blog.

Nog meer over mij. Wisten jullie dat ik, tot drie maanden terug, altijd de NRC NEXT van voor tot achteren moest uitspitten van mezelf. Want als je er zelf voor betaalt, zo'n abbonnement, vond ik dat ik altijd ALLES moest lezen in die krant. Dat is best ziekelijk he? Dat deed ik ook niet meer voor mijn plezier, dus hup: snel voor die kerstkaartjes eraan komen (:P) die krant opgezegd! Laura = een krant. Oh nee, krent.

maandag 6 december 2010

Wat moet je eten?

Elke dag verzinnen wat je moet eten.. Dat is, als je er zo over nadenkt, ontzettend vermoeiend.
Vaak geeft mijn maag aan waar het die dag trek in heeft, in de ochtend, middag en avond. En mijn hersenen bedenken dan wat gezond is en wat er dus gegeten gaat worden.
Als ik een koopavond moet draaien in Noordwijk, bedenkt mijn maag altijd dat het om 5 uur zin heeft in MacDonalds, een cheeseburger, Double het liefst, en franse frietjes. Mijn hersenen hebben het dan heel moeilijk. Ik wil namelijk niet elke twee weken Mac eten.. dus dan verzin ik andere gezondere lekkere dingen; Bretonse krakeling (specialisme van de Noordwijkse bakker; ook geheel niet gezond denk ik, een soort van kaasbroodjesdeeg met gehakt en kaas en dan warm.. hmm) of broodjes met American Filet of soep of  salade.
De laatste tijd hoef ik gelukkig niet meer te verzinnen wat ik moet eten 's avonds, want ik doe de boodschappen niet meer. Makkelijk joh! Zouden al die mensen moeten doen die het net zo moeilijk vinden als ik, om eten te verzinnen.
Maar ik moet stiekem wel toegeven, dat mijn maag sowieso altijd wat anders zegt dan wat m'n lief heeft gekocht. En het is lastig niet toe te geven dat ik stiekem elke avond steevast geen zin heb in wat me wordt voorgeschoteld, of dat er dan net weer andere ingrediënten bij horen of ik er andere producten nog bij wil en dus mis..

Wat een dilemma he? Vanavond soep met brood. En dat is ALTIJD goed. :)