Welkom/ Bienvenue/ Bon Bini

Hallo nieuwsgierige lezer.

Ik ben Laura en ik schrijf voor mijn plezier op deze pagina's. Zo blijf je niet alleen geupdate wat betreft mijn vreemde hersenspinsels, maar word je wellicht ook uitgedaagd om na te denken over je eigen.. leven? Reacties altijd welkom.
Groetjes!


vrijdag 28 januari 2011

Bevestiging please!!!

Wanneer ben je nu eigenlijk écht gelukkig. Dat zijn momenten. Die momenten creëer je soms zelf en soms overkomen ze je. Neem nu dat programma van: mijn kind is te dik. Daarin zat een vrouw die zei dat ze ongelukkig werd, omdat zij en haar kind te dik zijn. Dan denken wij allemaal: val af en wordt gelukkig. Het is een begin, maar dan vindt die vrouw heus wel een andere reden om ongelukkig te zijn. Haar haar zit misschien nooit meer goed of haar man zegt niet tegen haar dat hij van haar houdt.
We zoeken allemaal continu bevestiging, dat staat vast. 'Hij/zij heeft al een tijdje niet meer gezegd van me te houden', denk je dan. Of: 'ik heb me uit staan sloven met koken, zal ik vragen of hij/zij het lekker vindt of zal hij/zij dat uit zichzelf zeggen?'. Je wilt dat soort dingen immers horen, al zit iemand luidkeels: 'HMMMMjammmmmmhmmmmmsmak!'.
Ook in de werksferen willen we graag horen dat we het goed doen. Toch? Als je werk niet wordt gewaardeerd, waarom zou je het dan doen? Denk maar eens in als je hoort dat iemand die in dezelfde periode is aangenomen op werk en meer verdient. Auw! (of komen er nu vet veel mensen die reageren met: met geld toon je geen waardering, blablabla, complimenten zijn waardevoller etc.?).

Ik zit eens te denken. Bij sommige kritische organisaties moet je tijdens het sollicitatiegesprek aangeven wat je drie zwakke punten zijn en waarom. Ik zei dan altijd (en ik meen het ook echt hoor) dat ik te perfectionistisch ben en dat het een tijdrovend proces kan zijn om dit perfectionisme constant te moeten uitvoeren. De andere twee punten vond ik altijd lastig te bedenken. Ik weet dat ze er zijn hoor, maar je wilt toch een goede indruk achterlaten.. dus ga je dan zeggen dat je anders gaat doen/reageren als de grote baas erbij is? Nee dus. Of dat (ik kan nu al niks meer verzinnen, want ik staar alweer een kwartier in de leegte van de laptop).
Nu heb ik dus in ieder geval een goede tweede: het zoeken naar bevestiging. Want dat is vermoeiend. Ik spreek uit ervaring, want na 5,5 jaar 'verkering' (of relatie noem je dat he) ben ik nog iedere dag op zoek naar bevestiging. In de vorm van een lieve 'hoi' of een lieve kus of die paar woordjes..
En ik HUNKER naar bevestiging van de UvA met het verlossende cijfer dat ik nu EINDELIJK mijn bachelordiploma heb gehaald, omdat het cijfer bekend is. Ik wacht nu al vaanf 17 december op deze verlossende woorden en ik begin volgende week al met mijn master communicatiewetenschappen! Bevestiging please!!!!

maandag 24 januari 2011

Typetje

Vroeger was ik niet het type van de handstand en het koppeltje duikelen op het rekkenstok. Ik keek altijd vol bewondering naar de dames die dat wel heel goed konden. Die radslag: doodeng vond ik het. En bovendien kreeg je daar soms vieze handen van. Ik speelde vroeger ook nooit met jongens, want die wilden dan ook 'stoere' dingen doen. Ik wilde kleien, knutselen en spelletjes doen. Ook was ik meer het type dat in de klas altijd als eerste het huiswerk af wilde hebben dat we mee naar huis kregen. Dat heeft me dan wel weer geholpen in het volharden van mijn keuze voor het voortgezet onderwijs.
Nu ben ik meer het type van het hebben van katten in plaats van honden. Vaak wordt daarbij gesuggereerd dat dit totaal verschillende type mensen zijn. Ik zeg: ja en nee. In zoverre nee, omdat ik zelf ook nooit gedacht had dat ik (als voorheen hondenmens dan) het zó leuk zou hebben met katten om mij heen. Ik vond die nagels eigenlijk doodeng. In zoverre ja, omdat kattenmensen in ieder geval niet minimaal drie keer per dag die beesten uit hoeven te laten en dit komt me wel heel goed uit.
Afijn. Vroeger heeft me natuurlijk gevormd tot het persoon hoe ik nu ben. Dat realiseer ik mij. Daarom vraag ik me af wat er vroeger met mij gebeurd is dat ik nu ECHT niet weet wat ik later WIL worden.
Vroeger zei ik altijd: 'juf' en dit zette ik dan altijd vol overgave in de vriendschapsboekjes die mij in de handen werden gedrukt. Volgens mij is dit ook nooit veranderd, tot aan de middelbare school.
Ik was op de middelbare school het type dat het Nederlands werkboek altijd hoofdstukken vooruit werkte, samen met een vriendinnetje. Na drie maanden hadden wij dus het hele boek uitgewerkt en kregen beiden extra werk. Ik vond het héérlijk; al die grammatica en opstellen en literatuur. Dit heeft me tot op de dag van vandaag aan het denken gezet om iets met Nederlands te gaan doen. Ik heb echter gekozen voor communicatiewetenschappen. Niet alleen omdat dit een 'bredere opleiding was', ook omdat ik (denk ik) op het moment van kiezen helemaal niet aan Nederlands had gedacht! Volgens mij kan het altijd nog. Wellicht een lerarenopleiding NL. Ik was op de middelbare school niet het type van het organiseren of meedoen met toneel. Achteraf vind ik dat jammer, maar ik vond dat allemaal te veel werk. Ik was namelijk wel weer het type dat altijd een krantenwijk/bijbaan heb gehad. Ik wilde leuke dingen doen: op vakantie!
Tijdens mijn periode van studeren was ik niet het type van de studentenvereniging. Ik was meer het type van keihard leren en thuis blijven wonen het eerste jaar zodat ik mijn propedeuse kon behalen. Heb ik hierdoor dingen gemist? Vind ik niet. Die heb ik de jaren erna wel ingehaald. Toch had het een waardevolle ervaring kunnen zijn om eens in een commissie te zitten. Kan altijd nog neem ik me voor.

Ik vraag me heel erg af wat voor type ik nu ben. Dit is dan met name gericht op de keuze die ik over een jaar moet gaan maken m.b.t. de beroepskeuze. (Want ja oké ik heb katten en woon al lang op mezelf en heb nog twee oma's en één opa en begin in februari aan de master en wacht nog steeds op mijn cijfer van mijn bachelorscriptie). Ideaal zou een soort van traineeship zijn waarmee ik in contact kom met verschillende disciplines. Ik ben er dus eigenlijk al wel een beetje uit. Alhoewel die lerarenopleiding ook wel interessant blijft...Zucht. Komt dit doordat ik een vrouw ben? Het type vrouw.
Ik ben dan wel weer het type om hier onmiddellijk bewijs voor te gaan zoeken in de UvA-database van literatuur. Tabé!

dinsdag 18 januari 2011

is het al droog??

Weet je dat:
de poppetjes in Rollercoaster Tycoon (een fout computerspel uit de jaren 0) niet in attracties willen als het regent? dan zeggen ze: 'Ik ga niet in attractie 1 terwijl het regent'.
Zo ben ik dus ook. Het regent nu en om te voorkomen dat 1 mijn haar niet meer zit 2 mijn mascara uitloopt en 3 mijn legging doorweekt wordt waardoor ik me moet verkleden voor vanmiddag, ga ik niet naar buiten. Zolang het regent tenminste.
De boodschappen moeten echt NODIG gedaan worden. Daar hadden we van het weekend namelijk al geen zin in (regende het toen?). We hadden afspraken en wilde per se naar IKEA en we hebben dat schoenenkastje gescoord, maar die moest toen nog in elkaar worden gezet. Gevolg: geen boodschappen.
Geen ramp hoor, maar je grijpt zo mis he? Was alles nog maar zoals vroeger. Ik hoefde namelijk nooit mee boodschappen te doen. Af en toe een vergeten dingetje halen bij de melkboer. Ja ja, zo ging dat nog. Ik kan het me nog herinneren: een doffe, donkerbruin hok waarin veel verschillende producten lagen. (onze melkboer was een huis-aan-huis-man voor de oudjes en luiaarden in de buurt). Je moest wel altijd goed opletten of die producten niet over de datum waren.. daar lette hij zelf niet meer op. En die dochter zeker niet. Sufkut.
Maar goed. De melkboer ging over de kop en we moesten naar de 'groten' (supermarkt) om vergeten dingen lastminute te halen. Ik woonde in een afgelegen dorp, dus dat betekende weer: door weer en wind eerst een dik kwartier fietsen voor je er was. Ik ben dat allemaal een beetje vergeten. Gemak staat voorop.
Zéééker toen ik nog in Amsterdam woonde. Met Appie Happie om de hoek van de straat en die zelfs op zondag altijd open was van 8 tot 10 ben ik tot op het bot verwend. Té erg.

Ik checkte net voor het gemak buienradar. Het regent zeker nog tot half 1. Daarna misschien droog. Kijk: dat hadden we vroeger niet.
Geen ideeee waar deze blog naartoe gaat.

donderdag 13 januari 2011

Winterdip

De winterdip is voor mij iets wat ik mijn oma weleens hoorde zeggen: 'dat is nu juist de reden dat je opa en ik overwinteren, het komt door het gebrek aan zon. Daar wordt oma niet blij van en mijn gewrichten zeker niet.' Nu komt de winterdip, of beter, januaridip, wel erg dichtbij.
Ik heb er namelijk zelf een beetje last van.
Eerst bedacht ik me elke avond: 'Waarom ben ik nu een beetje chagrijnig?'. Werk verliep (vaak) prima. (vaak) aardige klanten. Thuis alles (vaak) prima. Dan toch aldoor maar het gevoel te hebben dat er niets leuks in het verschiet ligt. De dichtsbijzijnde vakantie... is de zomervakantie.. Maar we gaan niet op vakantie en dat maakt het vooruitzicht niet gek veel beter. Koninginnedag? Dan word ik verwacht op een familiefeest. Lekker ingepland. Dat feestje gaat dus mooi aan mijn neus voorbij. Alhoewel, Koninginnenach heb ik altijd al eens willen proberen. En wat zit er in hemelsnaam tussen kerst en Koninginnedag voor dagen waarin ik sowieso moet partyen? Ja... vroeger zou ik elke vrijdag en zaterdag benutten. Maar daar heb ik helemaal de kracht (en het geld) niet meer voor. Dan maar weer een dvdtje kijken...
Natuurlijk; je moet er ook zelf een feestje van maken. Om mijn frustratie kracht bij te zetten, liet ik al mijn gezichtenboekvrienden meegenieten. En warempel: al twee leuke afspraken. Wedden dat ik daarna alweer ga sippen? Tot de zon zich weer wat vaker laat zien... ik weer lekker ijsjes kan eten met Lars, mijn benen vaker vragen om een scheerbeurt omdat ik écht dat jurkje aan wil met dat mooie weer... etc.
Weten jullie dat ik mij altijd ergerde aan mensen die iets zeurden over het weer? Echt waar! Dan dacht ik altijd: je kunt er toch niets aan veranderen. Of het nu een mooi weertje, een slecht weertje, hondenweer of it's raining cats and dogs is.. who cares? Het gaat om de juiste spullen: paraplu, regenlaarzen, muts, sjaal blablabla. Opeens ben ik nu een vrouw met een winterdip. Misschien heb ik niet alle symptomen? Is het genoeg om heel vaak verveeld te zijn en nergens zin in te hebben en dat vooral in de wintermaanden. He getsieee.. Ik heb ook geen zin meer om een normaal einde aan deze blog te maken! Aju.

vrijdag 7 januari 2011

MIIL

Most Important In Life.
Valt reizen daar onder? Voor sommigen mensen wel. Voor mij wel. Waarom? Het is absoluut geen levensbehoefte. Maar ik zou wel kunnen leven voor het ontdekken, het vakantiegevoel en het reizen. Het onbekende. Ik vind dat wel spannend.
Als studente mag ik natuurlijk niet veel eisen. Helemaal niet omdat ik al vroeg op mijzelf ben gaan wonen. Een lange, verre reis zal er daarom het aankomende jaar niet van komen. Terwijl ik wil. Ik wil graag. Ik wil zien: Las Vegas, Vietnam, Zuid Afrika, Wit-Rusland en Aruba. Hierbij houdt mijn lijstje nog niet op hoor, maar aangezien de uitvoerbaarheid van deze mooie plannen niet aanwezig is, ben ik gedemotiveerd om aan nog meer mooie plaatsen op aarde te denken. Ik hoef niet eens de toerist uit te hangen. Ik zou er ook willen wonen. Spreken met de oudere mensen uit die landen, over het vroeger en het nu. Zouden mensen in Wit-Rusland nog terug willen naar het verleden? Interessant toch.

Mijn laatste reisje was afgelopen zomervakantie. Met mijn nichtje 3 dagen kamperen in Drenthe. Spannend. :P. Niet spannend, maar wel leuk, omdat het de eerste keer was dat ikzelf auto reed en dan ook nog eens omdat we alles lekker zelf deden: zelf op zo'n pauperbbq'tje voor de tent in de regen. Op en top kramperen. Wel heel gezellig ook. De langste reis ooit ging naar Canada, maar dat is alweer tien jaar geleden. Dat telt haast niet meer.

Mijn MIIL op dit moment is het behalen van mijn bachelor en masterdiploma en het genieten van de kleine dingen: een lekkere kop thee, een douche met Hammam-hot-scrub van Rituals en de twee katten die hier gekke dingen uithalen. Daar ga ik nu deze blog weer voor verlaten!

dinsdag 4 januari 2011

Wachten

Net als ieder mens, moet ik veel wachten.
Zo stond ik van het weekend nog een half uur bij de chinees te wachten. Ook stond ik gisteren een kwartier op de bus te wachten. Gisteren aten we weer die Chinees, maar dan de restjes en was ik drie minuten op de magnetron aan het wachten.
Maar het langst wacht ik toch wel op mijn studieresultaten. Vanaf het moment dat ik het inlever, bedenk ik me: 'nu kan ik er toch al niets meer aan doen, het is een kwestie van wachten', maar dat zeg ik alleen maar om het wachten minder erg te laten lijken. In werkelijkheid zit je de weken erna in spanning tot je ook maar iets verneemt van de betreffende professor. In dit geval wacht ik al meer dan drie weken!!!! op het resultaat van mijn eindscriptie. Laat dat ook nog eens bepalend zijn voor mijn diploma. Je begrijpt het: een dodelijke combinatie ditmaal.

Ik ben het wachten nu wel een beetje beu, maar ik ben niet het type om anderen daarmee tot last te zijn. Ik ben geen student die Twitter of Facebook als communicatiekanaal gebruikt om eens lekker mijn ergenissen voor een groot publiek te lezen te maken. (is dit een normale zin?). Ook wil ik de mensen om mij heen (omgeving- face-to-face) er niet mee belasten. Aangezien dit blog soms wel een dagboek lijkt, vind ik de mogelijkheid heerlijk om dat hier eens neer te zetten. Het is totaal niet bedoeld om mijn professor op te jagen. Ik wil het liefst (je préfere i.p.v. je veux) dat hij mijn scriptie met volledige aandacht nakijkt, maar laat die kwaliteitscommissie dan het liefst OPSCHIETEN. :)

Weet je wat grappig is? Kijken hoe anderen mensen niet weten hoe ze met wachten om moeten gaan. Net als ik overigens. Bij die chinees bijvoorbeeld stonden we met minimaal achttien man in een kamer van 2 bij 3. Geen pretje dus, aangezien je elkaar niet kunt vermijden. Je draait om elkaar heen als Chinese slangen. Ten eerste om je bestelling te doen. Ten tweede om een zitplaats te bemachtigen en ten derde om (als het nummer wordt omgeroepen) nog kenbaar te maken dat het JOUW eten is en je vervolgens door de mensenmassa een weg moet banen om dat ook nog eens te pakken zien te krijgen.
Ik gooi met werkwoorden vandaag. Ik ben op dreef (geweest, geworden).

Oeh spannend, mijn mobiel flipt, omdat hij mijn e-mail niet meer kan openen nu ik al mijn wachtwoorden heb aangepast. Dit was het voor vandaag. Mocht ik mijn resultaat eindelijk eens binnen krijgen, horen jullie dat heus.