Tijdens het typen van deze blog weet ik niet welke kant de klaagmuur op is. Daarom kijk ik recht vooruit. Mocht iemand het wel weten, let me know, want dan draai ik wat bij.
De Universiteit is weer eens heel streng voor mij. Niet alleen voor mij hoor, voor alle nieuwe Master studenten. We hebben (als ik voor iedereen mag spreken) héél veel te doen gekregen, maar we hebben er zin in! Ik heb er écht zin in. (dit valt nog mee he, qua klagen?)
We lezen ongeveer zestien wetenschappelijke artikelen per week. Deze worden gepresenteerd of bediscussieerd. Volgende week starten we met beide vakken met een onderzoek, waarna we een onderzoeksartikel moeten schrijven. Minstens 6000 woorden. Dit is wel veel. Want daarnaast hebben we ook nog eens tentamens die de kennis van de artikelen toetsen. En in juni begint de maand van de statistiek: fulltime statistieken.. dodelijk!
Noodgedwongen ben ik daarom elke dag 9 uur in de ochtend al in het 'Bushuis'. Dat is bij ons de 'bieb'. Ik irriteer me overigens wel mateloos aan de medestudenten. In een stilteruimte mag je niet praten, je telefoon niet beantwoorden, moet je je laptop geluidloos aan- en uitzetten, mag je niet luidruchtig elke minuut je neus ophalen, mag je niet teveel ritselen, trommelen met je vingers en ik vind ook niet dat je hard mag ademen. Dit laatste voeg ik toe, omdat er vandaag een jongen tegenover me zat te tikken op zijn laptop en bij elke zin en punt hij uitpufte. Zwaar he? Studeren! Iets ervan zeggen kon namelijk niet, want je mag er niet praten... ;) Dus zette ik mijn mp4-speler aan. Heus niet te hard, anders krijg ik zelf klachten van de buren.
De reden voor deze klaagblog is vanwege de vele twitteraars/facebookers die ik volg. Voorheen werden deze media gebruikt om successen te delen, om interessante weetjes te delen en grappige tweets te twitteren. De laatste tijd krijg ik echter veel klaagtweets te lezen: 'ik heb hoofdpijn', 'het is koud', 'ik moet zolang wachten op de bus, trein, tram, metro, vliegtuig, boot', 'ik moet weer werken' en 'ik ben zielig'. Laat ik daar nu HELEMAAL niet op zitten te wachten. Klagen moet worden verboden, op Twitter. Laat men maar lekker klagen... in hun eigen blog. ;-).
Je bent namelijk tot niks verplicht, je hoeft niemand te 'unfollowen' vanwege de hoge irritatiegraad en het verschijnt niet per se op je mobiele telefoon.
vrijdag 18 februari 2011
zondag 13 februari 2011
Valentijnsverwachtingen? Lupercalia zoals het hoort:
Commerciële rotdag, dat Valentijn. Maar stel je eens voor dat je partner niet eens aan je denkt op die dag? Ja, of jullie moeten van tevoren hebben afgesproken dat jullie er écht niets aan doen... Dan vind je het misschien niet erg. Een andere reden kan ik niet verzinnen om als vrouw niet een knagend gevoel te ervaren als je partner het compleeet negeert. (partner klinkt suf, maar ik wil het hoofd niet breken (dit is een mooie he? pleonasme, tautologie?) voor de dames en heren die eventueel het andere geslacht prefereren).
Ik mag niet klagen. Ik ben ONTZETTEND verwend, alvast voor Valentijn. Wij hebben het namelijk te druk op de dag zelf. Ik mocht een Mi Moneda uitkiezen en een heerlijk etentje bij de Italiaan. De dames die ons echter hielpen bij de balie, waren nog in volle verwachting van wat hun liefdes zouden presteren. Een ketting hadden ze in ieder geval al...
Dat is het! Verwachtingen scheppen natuurlijk teleurstellingen als de verwachtingen te hoog blijken of totaal niet worden vervuld. Dat is ons probleem. Wij dames, verwachten misschien een beetje te veel of te voorbarig. Verwachtingen zitten ingebed in ons systeem, ons cultureel systeem zeg maar. Dat komt door de aannames die je hebt, wanneer je de wereld om je heen bekijkt/analyseert. (Hatch, 1993).
Helaas voor ons, die kun je niet zomaar uitschakelen. Je moet ermee leren leven, ook met de dag Valentijn.
Tip voor singles of onzekere relatietypes: Barricadeer je brievenbus, sluit jezelf op voor een dag in huis, zet je telefoon uit, trek warme sokken aan, installeer jezelf voor de televisie met een dvd-serie en laat de dag voorbij gaan zonder je er iets van aan te trekken. Zo hoef je niet alle verliefde kleffende stelletjes te zien die dag, komen er niet ongevraagd rozen van een of andere politieke partij je neus voorbij (wat een stom idee, die rozen. Alsof ik dan opeens wel op VVD zou stemmen!!) en kun je ongezien besluiten dat je niet de enige bent met een hekel aan Valentijn.
Laten we Lupercalia, ofwel Valentijn eens ervaren zoals ze dat vroeger deden. Singles melden zich aan voor morgen in een hele grote zaal (er zijn er nogal wat sinds het scheiden norm is geworden). Iedereen zet zijn briefje op een papiertje en stopt deze vervolgens in een grote kom. We doen het niet zoals de oude Romeinen dat deden, dat alleen de vrouwen hun naam in de kom moeten gooien, want dat sluit wederom mensen uit van deelname = stom. Vervolgens wordt de eerste naam geroepen, je noemt je geslacht van voorkeur en vervolgens wordt er net zolang een naam getrokken tot er een man/vrouw uit naar voren komt. Die gaan dan feesten en heel gelukkig worden.
Ik zit me helemaal te verkniezelen hier achter de laptop. Het idee maakt me zo gelukkig dat ik het misschien ooit wel ten uitvoer ga brengen. Als organisator dan. Mijn vriend heeft het immers nog een jaar overleefd. ;)
Ik mag niet klagen. Ik ben ONTZETTEND verwend, alvast voor Valentijn. Wij hebben het namelijk te druk op de dag zelf. Ik mocht een Mi Moneda uitkiezen en een heerlijk etentje bij de Italiaan. De dames die ons echter hielpen bij de balie, waren nog in volle verwachting van wat hun liefdes zouden presteren. Een ketting hadden ze in ieder geval al...
Dat is het! Verwachtingen scheppen natuurlijk teleurstellingen als de verwachtingen te hoog blijken of totaal niet worden vervuld. Dat is ons probleem. Wij dames, verwachten misschien een beetje te veel of te voorbarig. Verwachtingen zitten ingebed in ons systeem, ons cultureel systeem zeg maar. Dat komt door de aannames die je hebt, wanneer je de wereld om je heen bekijkt/analyseert. (Hatch, 1993).
Helaas voor ons, die kun je niet zomaar uitschakelen. Je moet ermee leren leven, ook met de dag Valentijn.
Tip voor singles of onzekere relatietypes: Barricadeer je brievenbus, sluit jezelf op voor een dag in huis, zet je telefoon uit, trek warme sokken aan, installeer jezelf voor de televisie met een dvd-serie en laat de dag voorbij gaan zonder je er iets van aan te trekken. Zo hoef je niet alle verliefde kleffende stelletjes te zien die dag, komen er niet ongevraagd rozen van een of andere politieke partij je neus voorbij (wat een stom idee, die rozen. Alsof ik dan opeens wel op VVD zou stemmen!!) en kun je ongezien besluiten dat je niet de enige bent met een hekel aan Valentijn.
Laten we Lupercalia, ofwel Valentijn eens ervaren zoals ze dat vroeger deden. Singles melden zich aan voor morgen in een hele grote zaal (er zijn er nogal wat sinds het scheiden norm is geworden). Iedereen zet zijn briefje op een papiertje en stopt deze vervolgens in een grote kom. We doen het niet zoals de oude Romeinen dat deden, dat alleen de vrouwen hun naam in de kom moeten gooien, want dat sluit wederom mensen uit van deelname = stom. Vervolgens wordt de eerste naam geroepen, je noemt je geslacht van voorkeur en vervolgens wordt er net zolang een naam getrokken tot er een man/vrouw uit naar voren komt. Die gaan dan feesten en heel gelukkig worden.
Ik zit me helemaal te verkniezelen hier achter de laptop. Het idee maakt me zo gelukkig dat ik het misschien ooit wel ten uitvoer ga brengen. Als organisator dan. Mijn vriend heeft het immers nog een jaar overleefd. ;)
woensdag 9 februari 2011
Onnatuurlijk verlangen
Ik moet iets bekennen. Iets wat inmiddels bekend is, is mijn absurde voorliefde voor het vak Nederlands. Toch? Daarbij komt ook nog eens dat ik weken, nee, zelfs wel maandenlang heb liggen nadenken over mijn Nederlandse leraar...
Niet omdat ik hém zo leuk vond hoor. Een man van dik in de 50, behaard, bebaard en een zware, enge stem. Wél omdat hij altijd zo ontzettend goed kon voorlezen. Hij kon ons boeien. Een heel uur lang en dat was knap in onze klas.
Ik kon me herinneren dat hij voorlas over een man die door iedereen werd herkend.. geen eigen identiteit had, maar wanneer hij op straat liep, iedereen hem herkende als zijn/haar beste vriend, vijand etc. Heel bijzonder verhaal... Ik vind tegenwoordig in de wetenschappelijke literatuur het onderwerp identiteit, corporate identiteit ontzettend interessant. Voor de kenners onder ons: Het is allemaal Tajfel's schuld dit! De veroorzaker van het kwaad.
Ik heb er zo hard over na lopen denken, omdat ik de naam niet meer wist van die heer die in dat boek centraal staat.. Met dié naam, wist ik, zou ik het boek kunnen achterhalen!
Dus al maandenlang, dagelijks dacht ik: ik moet uitvinden of die man nog lesgeeft aan mijn oude school en hem dan vragen naar dat boek.. zou hij het zich nog herinneren? Vast wel. Dit is best een onnatuurlijk verlangen he?
En vannacht gebeurde het! Zo opeens. De heer Tiennoppen was het. En dat boek is dan te googelen: van Harry Mulisch! Ik kon mijn gelijk niet op!.. Een boek vol verhalen en allemaal gecentreerd rondom de heer Tiennoppen. Nu de hamvraag: staat dat verhaal er wel in dat ik zojuist beschreven heb? Zo niet, ga ik toch eens contact opnemen met die leraar!
Niet omdat ik hém zo leuk vond hoor. Een man van dik in de 50, behaard, bebaard en een zware, enge stem. Wél omdat hij altijd zo ontzettend goed kon voorlezen. Hij kon ons boeien. Een heel uur lang en dat was knap in onze klas.
Ik kon me herinneren dat hij voorlas over een man die door iedereen werd herkend.. geen eigen identiteit had, maar wanneer hij op straat liep, iedereen hem herkende als zijn/haar beste vriend, vijand etc. Heel bijzonder verhaal... Ik vind tegenwoordig in de wetenschappelijke literatuur het onderwerp identiteit, corporate identiteit ontzettend interessant. Voor de kenners onder ons: Het is allemaal Tajfel's schuld dit! De veroorzaker van het kwaad.
Ik heb er zo hard over na lopen denken, omdat ik de naam niet meer wist van die heer die in dat boek centraal staat.. Met dié naam, wist ik, zou ik het boek kunnen achterhalen!
Dus al maandenlang, dagelijks dacht ik: ik moet uitvinden of die man nog lesgeeft aan mijn oude school en hem dan vragen naar dat boek.. zou hij het zich nog herinneren? Vast wel. Dit is best een onnatuurlijk verlangen he?
En vannacht gebeurde het! Zo opeens. De heer Tiennoppen was het. En dat boek is dan te googelen: van Harry Mulisch! Ik kon mijn gelijk niet op!.. Een boek vol verhalen en allemaal gecentreerd rondom de heer Tiennoppen. Nu de hamvraag: staat dat verhaal er wel in dat ik zojuist beschreven heb? Zo niet, ga ik toch eens contact opnemen met die leraar!
vrijdag 4 februari 2011
Je baan doen
Ik vraag mij toch iets af. Als je ergens werkt, dan doe je daar je best, toch? Dan probeer je je functie helemaal naar behoren te vervullen, anders begin je er al niet aan.
Kunnen ze bij de NS/ ProRail niet iemand aannemen (of is dit inmiddels al gebeurd?) die zich er fulltime mee bezighoudt alle kleine dingen waardoor de treinen mogelijk niet kunnen rijden, te verhelpen en op te lossen? Of in ieder geval onderzoek doen naar de mogelijkheden en daarover COMMUNICEREN richting de burgers in Nederland. En dan bedoel ik niet de hamburgers, maar in ieder geval alle treinreizigers.
Kijk; men weet dan dat eraan gewerkt wordt en is ook minder geirriteerd dan de manier waarop ze nu een dag van tevoren alleen wordt gewaarschuwd dat er weleens vertraging zou kunnen ontstaan. Dat is namelijk geen oplossing bieden. Het is een begin, dat geef ik toe. Het is alleen niet de manier waarop IK het aan zou pakken als ik een functie had binnen de NS/ Prorail en de communicatie daar richting het volk in NL zou mijn baan zijn.
Men wil een langetermijnoplossing. Je wilt toch immers niet alleen weten of je morgen je eigen 'baan weer kunt doen', maar of je dat over een week/maad/jaar/kwart eeuw ook nog kunt doen. Vertrouwen in het bedrijf NS/ Prorail, ik zou het dus wel weten...
Maar: ik weet eigenlijk nog helemaal niet welke baan ik wil doen met mijn opleiding. In ieder geval goed nieuws: de master begint volgende week dinsdag en dat betekent dat ik mijn bachelordiploma heb behaald! Nu nog de titel: master in the science of communication en ik ben ook zoekende naar een baan waarin ik het goed wil doen!
Kunnen ze bij de NS/ ProRail niet iemand aannemen (of is dit inmiddels al gebeurd?) die zich er fulltime mee bezighoudt alle kleine dingen waardoor de treinen mogelijk niet kunnen rijden, te verhelpen en op te lossen? Of in ieder geval onderzoek doen naar de mogelijkheden en daarover COMMUNICEREN richting de burgers in Nederland. En dan bedoel ik niet de hamburgers, maar in ieder geval alle treinreizigers.
Kijk; men weet dan dat eraan gewerkt wordt en is ook minder geirriteerd dan de manier waarop ze nu een dag van tevoren alleen wordt gewaarschuwd dat er weleens vertraging zou kunnen ontstaan. Dat is namelijk geen oplossing bieden. Het is een begin, dat geef ik toe. Het is alleen niet de manier waarop IK het aan zou pakken als ik een functie had binnen de NS/ Prorail en de communicatie daar richting het volk in NL zou mijn baan zijn.
Men wil een langetermijnoplossing. Je wilt toch immers niet alleen weten of je morgen je eigen 'baan weer kunt doen', maar of je dat over een week/maad/jaar/kwart eeuw ook nog kunt doen. Vertrouwen in het bedrijf NS/ Prorail, ik zou het dus wel weten...
Maar: ik weet eigenlijk nog helemaal niet welke baan ik wil doen met mijn opleiding. In ieder geval goed nieuws: de master begint volgende week dinsdag en dat betekent dat ik mijn bachelordiploma heb behaald! Nu nog de titel: master in the science of communication en ik ben ook zoekende naar een baan waarin ik het goed wil doen!
Abonneren op:
Posts (Atom)