Welkom/ Bienvenue/ Bon Bini

Hallo nieuwsgierige lezer.

Ik ben Laura en ik schrijf voor mijn plezier op deze pagina's. Zo blijf je niet alleen geupdate wat betreft mijn vreemde hersenspinsels, maar word je wellicht ook uitgedaagd om na te denken over je eigen.. leven? Reacties altijd welkom.
Groetjes!


zaterdag 26 maart 2011

Overspoeld door

Ohnee
Ik had het vanmorgen weer eens.
Ik bedenk tijdens het ontbijt (voor de tv) dat ik iets wil opzoeken. Ik wil kijken hoe veel het zou kosten om een mooi pandje in Amsterdam te kopen. Lars en ik hadden het erover tijdens een lange wandeling buiten, dat we wellicht toch wel terug willen (of Haarlem)... en ik denk dus vanmorgen: OKéé ik neem er vandaag even een uurtje de tijd voor. Niet dat we de aankomende jaren al willen gaan kopen, maar je kunt je oriënteren, toch?
Laptop aan.. kat mauwt, dus die krijgt nog even aandacht..
Maar ik weet dan gewoon niet meer wat ik nu wilde gaan doen! Heus. Ik heb dat ook steeds vaker de laatste tijd.
Eigenlijk.. moet ik gewoon een LIJSTJE gaan maken met de websites die ik nog even wil bezoeken. Dat is toch niet normaal? Vroeger ging dat allemaal zo vanzelf. Maar met de komst van mijn eerste grijze haar (ECHT WAAR: de kapper ontdekte hem als eerste gisteren), is ook de komst van de vergeetachtigheid gestart..
Ik probeer mezelf in te dekken met het argument dat er ook wel heel veel websites bestaan. Er zijn er tegenwoordig ook veel meer die ik echt even wil bezoeken. Het blijft niet bij de sociale websites, want ook mijn Hi-pagina wil ik in de gaten houden (ben me aan het oriënteren op een nieuw mobieltje) enne.. marktplaats. Waarom verkoopt die printer nou niet? Hij is super handig én goedkoop! En: ik was gisteren nieuwsgierig naar wat zo een site als Wehkamp nu verkoopt (ik ben geen type die daar eerder op heeft gekeken: waarom zou ik?)..

Ik voel me een beetje overspoeld. Haren zijn echter weer geverfd, geen grijs meer te zien en daarom moeten jullie nu ook allemaal vergeten hoe vergeetachtig ik ook alweer was. Dan lijk ik weer gewoon een normale student.

donderdag 24 maart 2011

Wijze woorden

Mijn vader zei wel eens: ‘van genialiteit kun je ook gek worden.’ Dat is bekend. Mijn vader was een wijs man. Wie vindt dat zijn/haar ouders geen wijze mensen zijn, dat vind ík een kwalijke zaak. Ik hoop later ook een wijze vrouw te worden. Daarmee suggereer ik niet dat ik per se kinderen wil baren en zo wijsheid wil vergaren, maar ik hoop ook een beetje ooit een lintje te krijgen, omdat ik óf de wetenschap zo goed bedrijf, óf een goede deal heb binnengehaald voor een organisatie, óf wijze woorden kan uiten waar veel mensen wat mee kunnen. Ik ben natuurlijk nog lang niet zover.
Waar moeten wijze woorden naar verwijzen? Staan ze altijd maar op zichzelf. Nee. Wijze woorden zijn al eens gezegd, maar je plaatst ze in een andere context en daardoor lijkt het allemaal nog wijzer. Of degene aan wie je het vertelt (kinderen) weten niet beter, hebben de kennis nog niet vergaard en vatten het daarom op als wijsheid. Maar tóch ben je dan ook wijs.
Wijs is ook nog eens een heel raar woord. Moet je het maar eens meerdere keren achter elkaar uitspreken. Wijs, wijs, wijs. Dan zijn heel veel worden raar. Maar ‘wijs’ is ook nog eens een woord die je (waarschijnlijk) niet dagelijks gebruikt. Ja misschien als in: ‘jij bent niet goed wijs’. (rare uitdrukking: niet GOED wijs, dus wel wijs, maar dan op de slechte manier. Of niet goed WIJS, je bent dus wel goed, maar niet wijs). Naja.
Nogmaals: bestaan er woorden die nog niet zijn gezegd, maar die wel bestaan, maar nog niet in een wijze context zijn geplaatst? Voorbeeld: de zon schijnt en daarom denkt men vaker aan hun huisdier. (vraagt om feiten, data, bewijs). Hé beWIJS.
Ik denk toch dat je wijs best vaak zegt, maar je bedoelt het dan alleen anders. Want ik vind dat wijs ook in bewijs zit.
Dit is echt een van de meest rare blogs die ik heb geschreven. Ik vind de taal ook zo interessant. Mateloos boeiend.

donderdag 17 maart 2011

Wie dit leest is gek

Wie deze blog leest, is hartstikke gek. Heb je niets beters te doen ofzo?
De reden dat ik blog is vanwege het feit dat ik niets beters te doen heb. (dat is een leugen. Een glasharde leugen). Maar het is wel zo dat ik niet blog met de gedachte van: er is sowieso iemand die dit gaat lezen. Ik bedoel, daartoe is niemand verplicht. De kans bestaat dus dat helemaal niemand deze blog gaat lezen.
En toch blog ik, omdat ik me daar erg fijn bij voel. Het is momenteel een soort van uitlaatklep. Op de momenten dat ik blog, hoef ik eens helemaal nergens bij na te denken. Het is eigenlijk net als televisie kijken. Maar nu is er niemand thuis... helemaal niemand. En televisie kijken, dat doe ik nu eenmaal niet zomaar uit mijzelf. Dat vind ik, zo ouderwets als ik ben, een bezigheid die je met anderen doen. Lekker samen voor de buis kruipen.. Ziek zijn is daar een uitzondering op trouwens, dan is het wel héérlijk!
Maar ik dwaal af.
Ik wil een bepaalde richting op met deze blog dit keer.
Daar heb ik vandaag in de trein eens over na zitten denken.
In de studie die ik doe wordt het belang van dialoog voeren erg benadrukt. Organisaties zouden hier meer mee moeten doen, interacteren met stakeholders, waaronder het publiek.
En dan denk ik: leuk en aardig, maar zitten wij daar wel op te wachten?
Ik bedoel maar. Neem mijn blog als voorbeeld.
Ik typ nu deze blog, omdat ik denk van: fijn, ik wil nog niet naar bed, ik heb geen zin om te douchen, mijn hoofd zit vol ongein en theorieën van vandaag, laat ik dat eens lekker van mij af typen. Het is eigenlijk puur eenzijdig bedoeld. Ik verwacht geen antwoord. Zeg nou zelf: zitten jullie erop te wachten om antwoord te geven? Misschien lees jij dit wel, omdat je niets beters te doen hebt. Dat wil je natuurlijk niet toegeven, zoveel als dat je had beweerd dat je te doen had.. Dus je zegt 1 niks tegen mij over het feit dat je überhaupt deze blog leest en 2 niets over de inhoud omdat het je niet interesseert, je niet weet hoe je moet reageren of mij niet ongerust wil maken met een onnodige discussie. Ik was trouwens van plan om deze lijst heel lang te maken, maar op de een of andere manier kom ik vandaag niet verder dan het magische getal 3.

Weet je dat ik vanmorgen (of was het gister?) opeens moeite had met de tafels. Je weet wel, die simpele rekensommetjes. Ik wist ECHT opeens niet meer wat 4 keer 9 was. Vraag me niet hoe dat kwam. Ik stond op Schiphol en het leek me opeens van levensbelang om die som op te lossen, maar het heeft me wat tijd gekost om het te doen! Met tellen op mijn vingers kwam ik er weer uit. Toen moest ik aan m'n vader denken, die altijd waarschuwt: als je te hard en te veel leert, wordt je té geniaal en kun je de simpele dingen niet meer oplossen. Toen besefte ik me: ik moest maar vaker bloggen, anders word ik gek.

Ik heb besloten om het eenzijdigheidsissue vandaag nog uit de wereld te helpen. Zodra ik klaar ben met typen van deze blog, ga ik het zelf lezen en ga ik in mijn hoofd een discussie voeren over de inhoud, zodat het een tweezijdig en symmetrisch proces wordt, dat bloggen.
Gek he?

dinsdag 8 maart 2011

Studeren (even serieus)

Voorheen stond studeren nog wel eens gelijk aan feesten, gezelligheid, kletsen met koffie voor het college begint, daarna de stad nog even in, af en toe een boek doorlezen, aantekeningen leren en tenslotte het tentamen maken. Offcourse waren er toen ook stressmomenten. Die kwamen echter voort uit het onvermogen om alle stof van de afgelopen semesters te lezen, samen te vatten en te leren binnen een paar dagen. Dat was afzien, dacht ik.
Studeren staat tegenwoordig gelijk aan lezen, leren, bediscussiëren, nadenken, consensus bereiken, lezen, presenterenm stress en kwaliteit. Want dat vind ik wel echt: met een master ben je pas écht aan het studeren. Daar moet je de tijd voor nemen. Je even isoleren van de rest van je omgeving en stakeholders. :) (dat zijn belanghebbenden). Is dit egoïsme? Wellicht. Is het verstandig? Absoluut.
Ik voel me dan ook als een kip in het water. (heeerlijk om uitdrukkingen op de verkeerde manier in te zetten).

Ik suggereer niet dat de mensen die stoppen na de bachelor onverstandig zijn. Niet per se. Ik adviseer hen wel te overwegen om een jaar sabbatical te nemen en verdieping te zoeken in een master. Stress opzoeken, sfeer opsnuiven en kennis vergaren. Ga ik te ver? Wellicht. Voelt dit fijn? Absoluut. :)

Geen idee waarom ik deze blog aan het typen ben. Waarom maak ik dit bericht openbaar? Ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet bij heb nagedacht ditmaal. Volledig inspiratieloos tikte ik blogspot.com in en heb ik even gestaard naar het kleine typdingetje voor me. Ik heb namelijk sinds dit weekend zo'n minilaptop. Geweldig toch! Ik wilde hem zo graag fulltime uitproberen. Vandaar dat ik gewoon ben gaan typen...
Toen heb ik getypt wat er in me opkwam. Op het moment ben ik gewoon een beetje vol van de studie!

Vinden jullie dit interessant om te lezen? Goede vraag. Moet een blog interessant zijn om te lezen? Kan het ook gewoon als dagboek worden gebruikt? Persoonlijk vind ik, dat als je het niet wilt lezen, je dat niet hoeft. Gewoon, omdat het kan. (Irritante zin, dit schijnt 'in' te zijn, volgens mijn vriend. Waar komt dit vandaan? Is het intertekstualiteit?). En daarmee besluit ik, tot de volgende keer!

donderdag 3 maart 2011

Hoe is jouw imago?

Kijk; imago kennen we allemaal wel van de grote organisaties. Wij vinden namelijk allemaal wel wat, over KPN, TNT, Nike en MacDonalds. Imago is echter niet alleen voor organisaties belangrijk, maar ook voor jou: voor onszelf dus!
Gisteren hadden we het er in de werkgroep ook nog even over. Met Facebook, Hyves en Linkedin maken we een profiel aan. We profileren ons dus, want deze profielen zijn veelal openbaar.
Hartstikke leuk, het voyeurisme wat daarbij komt kijken is ook prominent aanwezig, wat de grapevine, ofewel roddels weer flink aan doet wakkeren.. éen groot sociaal gebeuren!

Maar bedenk je wel HOE je geprofileerd wordt; wat is jouw imago?
Bekend fenomeen: mensen zetten alleen maar hun allermooiste foto's op Facebook. Je wilt immers niet dat iedereen die grote pukkel, steenpuist, buitenproportionele moedervlek, vetrandje boven een broek, ongemakkelijk gezicht etc. ziet. Natuuuurlijk niet. Je wilt jezelf profileren op de meest gunstige manier. Dat je interessant bent en wat met je leven doet. Reizen, het liefst zo ver mogelijk, kindjes, de mooiste van het land die heb jij, kijk de foto's maar en interessante carrieredingen. Dat je vervolgens op je verre reis nog continu zit te Facebooken; tja.. anders weten andere mensen niet wat voor interessante dingen je doet.
Uiteraard komt deze blog voort uit pure jaloezie, dat geef ik onmiddellijk toe. Ik studeer alleen maar heel hard en woon al jaren op mijzelf. Voor mij geen geld voor verre reizen en elk weekend interessante feestjes en andere bezigheden. Het enige leuke wat ik doe is bloggen. :)

Maar even serieus. Dit geeft dus een vertekend beeld van iedereen weer. Wordt niet jaloers. Het zijn ook maar mensen. Ze trekken net hun slip uit hun bil als ze nog even op de foto moeten op het Himalaya gebergte of moeten ontzettend nodig naar de wc, terwijl ze van hun vriend/vriendin nog even op de foto/video moeten in Sydney. Ik pleit voor meer eerlijke profielen. Laat juist die foto met die pukkel zien, want dan kunnen we er allemaal om lachen. Gedeelde leed is immers superveel leuker!

Dan nog iets. Vergelijk je profiel met dat van internetdaters. Zet je neer dat je 'voloptueus' bent, ben je moddervet. 'Intelligent' staat gelijk aan nerd. 'Zorgzaam' betekent nog aan de navelstreng van je moeder vast. Noem maar op. Dus al zet je alleen maar je allermooiste foto's neer, gaan mensen toch ZOEKEN naar iets menselijks op het profiel. Een kleine misser, die je zelf over het hoofd had gezien..
Imago's zijn namelijk continue processen. Het eindigt nooit. Voortdurend moet je dus bedenken: als ik deze foto neerzet, wat zal mijn toekomstig werkgever daar dan van vinden? Vermoeiend he?

dinsdag 1 maart 2011

(Mis)communicatie

Sociale media: Facebook, Hyves, Linkedin, Twitter etc.
Ze worden dagelijks gebruikt, het is een verslaving, het is wetenschappelijk bewezen dat er geen 'eenzame zielen' door worden ontwikkeld; het versterkt juist relaties.. (je hebt immers ook altijd wat om over te praten/roddelen).
Sociale media worden wel eens als bedreiging ervaren door organisaties. Niet alleen gaat de communicatie nu vele malen sneller en is het in grotere mate openbaar (één druk op de knop en je kunt met Linkedin precies de persoon uit de organisatie spreken die je wilt spreken), wanneer het 'misgaat', gaat het ook allemaal sneller, helaas. (commotie rondom GTST met de homovrijscene van laatst).
Het mooie van de sociale media vind ik, is dat we nu het nieuws vanuit Egytpe live kunnen volgen. Dat levert ontzettend interessante perspectieven op! In plaats van dat de Westerse media alleen vanuit hun frame berichten, hebben we nu ook het 'op-lokatie-frame-en-dus-voor-mijn-gevoel-dichter-bij-de-waarheid'.

Ikzelf ben ook dagelijks bezig met het sociaal zijn op de media die er zijn. Ik facebook, ik twitter, (hyves is verleden tijd), ik linkendin en ik blog. Sterker nog: ik kan dat allemaal via mijn telefoon (als die meewerkt). Wél echt op momenten dat het sociaal gezien in de face-to-face-standaarden ook echt sociaal is: in pauzes, op rustige momenten, altijd met geluid uit, thuis en niet terwijl ik net met iemand aan het praten ben. Ik weet dat er ook mensen zijn die daar moeite mee hebben. Ze kunnen het niet laten toch even snel dat berichtje te typen (whatsappen, pingen), terwijl je met ze aan het praten bent. Dat vind ik not done.

De praktische kant vanuit een organisatie: waar moet je het sociale media gebruik van de werknemer indimmen en wanneer moet je het de vrije loop laten?
Lastig, maar niet ondenkbaar er iets op te verzinnen. (is er al onderzoek naar?). Bij American Express, waar ik ongeveer een jaar heb gewerkt, hadden ze het gebruik van persoonlijk internet opgenomen in hun huisregels. Heel helder wat wel en niet kon: super. Gevolg: ik heb geen enkele keer de sociale netwerken opgezocht zonder dat dit werkgerelateerd was.
Maar is het opnemen van de verboden in de huisregels genoeg? Ik kan me voorstellen dat wanneer je fulltime werkt ergens, dat je toch je mobiele telefoon ook zakelijk gebruikt en als daar toevallig net een ping/whatsapp/facebookbericht etc. opstaat, je toch dat ook direct even 'verwerkt'. (dat is het voor mijn gevoel: ik verwerk even een berichtje, zodat ik verder kan. E-mail laat ik toch ook geen dagen openstaan?).
Wellicht een regelement ontwikkelen dat compleet gericht is op het sociale media gebruik? Beetje rot voor de ontwikkelaar, die moet immers de (o zo lastige!) grenzen op gaan zoeken. Ik ben in ieder geval erg benieuwd wat de organisatie 'verzint' waar ik in de nabije toekomst ga werken!