De feestgekte is losgebarsten. Men ging spontaan dagjes weg en erop uit met Pasen. Koninginnedag komt er ook weer aan. Oranje weer in de winkels. Je leeft van feest naar feest. De rest gebeurt maar een beetje. School gebeurt, werk gebeurt. Waar of niet? Je zit met je hoofd nog bij de bbq van gisteren deze ochtend. Zo werkt het bij mij nu. Maar bij mij mag dat. Ik zit NOG niet op school, no(c)h op werk. :)
Bloggen is ook wel een feestje. Onderzoek doen vind ik ook een feestje. Ik ben momenteel bezig met een onderzoek waar ik minimaal zestig respondenten bij nodig heb. 60! Dat lijkt niet veel, maar dat is een heeeullleboel. Waarom? Mensen zijn vragenlijst-moe. Ze hebben wel wat beters te doen. Tenzij er iets te winnen valt: dat is gratis, dan doen we het wel. Dat wordt dan ook mijn tactiek bij mijn masterscriptie. Nu.. echter, hoop ik dat zonder prijzen te kunnen behalen. Dat is al een prijs waard, mocht mij dat lukken.
Even weer terug denkende aan de feestgekte. Hier in Sassenheim wordt er wat afgefeest... onder de kinderen. Die mochten paaseieren zoeken en voetballen in het park. Volwassenen sjokken er maar een beetje achteraan. Die feesten wellicht 's avonds, in de kroeg. Suf he?
Ik vind: er moet meer gefeest worden door volwassenen. Dan zijn er ook meer oppassers nodig, goed voor de economie. Maar bovenal: more happy faces!
Tis lente! De zon wacht niet tot jij klaar bent met werken na 6 uur, dan nog een wasje MOET draaien, eten MOET koken, blabla. Gewoon: nu doen.
Ik vond het een mooie vraag: 'Ik geef jou het eeuwige leven op de voorwaarde dat je die leeft zoals je NU doet. Zou je dat aannemen?'. Tot nu toe zei iedereen: 'nee'.
Typisch toch? Ga die feestgekte in. Maak er wat van!
Dit was een lenteblog. :)
Voor iedereen die mijn vragenlijst nog niet heeft ingevuld, dit is de link:
https://uvacommscience.qualtrics.com/SE/?SID=SV_aVGgX43Gmvl0YRu
dinsdag 26 april 2011
maandag 11 april 2011
Geruchten en Roddels
Geruchten.. afgelopend weekend werd ik er op Twitter mee 'doodgegooid''. Excuses voor de woordkeuze. Het drama in Alphen, wat ZO ver weg leek komt nu erg dichtbij. Ik wilde alles volgen, niets missen. Vandaar mijn heftige participatie op Twitter die dag vanaf een uur of twee, toen het ook op de media bekend werd dat er iets was gebeurd.. toen ik het zelf hoorde.
Reden dat ik het wilde volgen heeft denk ik te maken met ongeloof en verbazing. Ik wilde het niet geloven. Ik probeer me altijd te verplaatsen in mensen. Je zoekt toch naar een reden. Die is/ was er niet echt. Niet écht. Ik dacht: feiten helpen om het te begrijpen.
Zo was er het eerste 'gerucht' dat het om een militair zou gaan. Dat hij wel tien minuten lang met een mitrailleur, minstens, op mensen heeft geschoten. Gewoon, zomaar. Zou hij zijn eigen moeder hebben doodgeschoten? Had hij zijn vriendin al mishandeld eerder die week? En dan een naam.
Tristan van der Vlis. Het was nog niet te horen op het nieuws, maar wel op Twitter. Ik googelen. Alle sociale media pagina's afstruinen. Op Hyves stond al: dit profiel heeft een niet-oke pagina en is daarom van de server gehaald. Op Facebook en Twitter eveneens onvindbaar, alhoewel ik wel van mening ben dat hij een Facebook pagina moet hebben gehad, gezien de link op Google.
Bijna alle geruchten op Twitter bleken terecht. In ieder geval degene die ik scannend tot me heb genomen. Sommige heb ik genegeerd. Onnozele jongens en meisjes die ik niet serieus wilde nemen. Achteraf maar goed ook, ze vertroebelen het beeld wat je probeert te vormen. Dat is de ellende met geruchten.
Mijn conclusie: zonder Twitter ben je té afhankelijk van de media. Zonder de sociale media mis ik een belangrijke informatiebron. Gerucht of niet, je hunkert naar informatie. Je wilt weten of je geliefden in orde zijn, ja toch. Kun je ze niet mobiel bereiken? Drama. Sociale media gaan aan.
Uiteraard gaan mijn gedachten uit naar de nabestaanden en de slachtoffers. Laten we mensen met suïcidale neigingen a.u.b. serieuzer nemen. Crisisidiensten, doe iets beter je best. Laat mensen niet zomaar los. Ik weet toch hoe dat gaat. Het kan niet langer zo.
Reden dat ik het wilde volgen heeft denk ik te maken met ongeloof en verbazing. Ik wilde het niet geloven. Ik probeer me altijd te verplaatsen in mensen. Je zoekt toch naar een reden. Die is/ was er niet echt. Niet écht. Ik dacht: feiten helpen om het te begrijpen.
Zo was er het eerste 'gerucht' dat het om een militair zou gaan. Dat hij wel tien minuten lang met een mitrailleur, minstens, op mensen heeft geschoten. Gewoon, zomaar. Zou hij zijn eigen moeder hebben doodgeschoten? Had hij zijn vriendin al mishandeld eerder die week? En dan een naam.
Tristan van der Vlis. Het was nog niet te horen op het nieuws, maar wel op Twitter. Ik googelen. Alle sociale media pagina's afstruinen. Op Hyves stond al: dit profiel heeft een niet-oke pagina en is daarom van de server gehaald. Op Facebook en Twitter eveneens onvindbaar, alhoewel ik wel van mening ben dat hij een Facebook pagina moet hebben gehad, gezien de link op Google.
Bijna alle geruchten op Twitter bleken terecht. In ieder geval degene die ik scannend tot me heb genomen. Sommige heb ik genegeerd. Onnozele jongens en meisjes die ik niet serieus wilde nemen. Achteraf maar goed ook, ze vertroebelen het beeld wat je probeert te vormen. Dat is de ellende met geruchten.
Mijn conclusie: zonder Twitter ben je té afhankelijk van de media. Zonder de sociale media mis ik een belangrijke informatiebron. Gerucht of niet, je hunkert naar informatie. Je wilt weten of je geliefden in orde zijn, ja toch. Kun je ze niet mobiel bereiken? Drama. Sociale media gaan aan.
Uiteraard gaan mijn gedachten uit naar de nabestaanden en de slachtoffers. Laten we mensen met suïcidale neigingen a.u.b. serieuzer nemen. Crisisidiensten, doe iets beter je best. Laat mensen niet zomaar los. Ik weet toch hoe dat gaat. Het kan niet langer zo.
woensdag 6 april 2011
Je zal maar journalist zijn...
De titel van deze blog doet waarschijnlijk anders vermoeden, maar deze blog is dus niet respectloos of denigrerend bedoeld..
Ik denk, zeg dat gelijk maar even, want anders duik je met stress de blog in ;).
Even serieus: ik heb juist heel veel repect voor een goede journalist. Nu valt er natuurlijk over te praten wat nou een 'goede' journalist typeert: is dat iemand die hele goede, objectieve artikelen schrijft of kan dat ook iemand zijn die één keer een goede primeur heeft geschreven en daar nu qua fame nog op teert.
Journalisten hebben vele uitdagingen dagelijks te overwinnen. Door de hoge tijdsdruk en het streven naar een 'goed' verhaal zijn ze afhankelijk van goede bronnen. Het is niet alleen een kwestie van 'op de juiste plaats aanwezig zijn', zoals AT5 vandaag de primeur had met de man op de Dam die zichzelf in de brand stook. (ook zoiets: daar verslag van doen: heftig!)..
De bronnen die journalisten raadplegen (politiek en PR-mensen in organisaties bijvoorbeeld) willen dolgraag hun verhaal vertellen, zoals het HUN uitkomt, niet hoe die journalist iets wil vertellen of hoe hij/zij de situatie ziet. Deze mensen hebben de journalisten nodig om hun verhaal te kunnen doen en dan wel op die manier zodat hun organisatie of dat zijzelf goed in het nieuws komen. Journalisten zijn afhankelijk van de bronnen, maar moeten ook nog eens rekening houden met de wensen van hun opdrachtgever (krant, nieuwsblad). Deze werkgevers hebben allen hun eigen cultuur en hun manier van schrijven. Dan ook nog eens die tijdsdruk, deadlines halen et cetera. Vragen jullie je ook af hoe die mensen dat voor elkaar krijgen elke dag?
Neem nou die mensen die columns moeten schrijven; elke dag soms wel! Dat krijg je toch niet voor elkaar? Hoe kun je de mensen nou iedere dag boeien? Dan moet je leven zelf wel heel boeiend zijn. Neem mijn blog. Ik krijg het ten eerste niet voor elkaar om elke dag te bloggen, ten tweede blog ik vaak over dingen die niet eens in mijn eigen leven of omgeving gebeuren, omdat dat veeeeels te saai is om te lezen en ten derde.... uhmmm weet niet.
Het komt erop neer dat ik niet kies voor een baan in de journalistiek. Nu niet, nooit niet. Dat is dan in ieder geval iets wat ik kan afstrepen... Alhoewel: de corporate communicatie bij een groot krantenconvern.... waarom niet?
Ik denk, zeg dat gelijk maar even, want anders duik je met stress de blog in ;).
Even serieus: ik heb juist heel veel repect voor een goede journalist. Nu valt er natuurlijk over te praten wat nou een 'goede' journalist typeert: is dat iemand die hele goede, objectieve artikelen schrijft of kan dat ook iemand zijn die één keer een goede primeur heeft geschreven en daar nu qua fame nog op teert.
Journalisten hebben vele uitdagingen dagelijks te overwinnen. Door de hoge tijdsdruk en het streven naar een 'goed' verhaal zijn ze afhankelijk van goede bronnen. Het is niet alleen een kwestie van 'op de juiste plaats aanwezig zijn', zoals AT5 vandaag de primeur had met de man op de Dam die zichzelf in de brand stook. (ook zoiets: daar verslag van doen: heftig!)..
De bronnen die journalisten raadplegen (politiek en PR-mensen in organisaties bijvoorbeeld) willen dolgraag hun verhaal vertellen, zoals het HUN uitkomt, niet hoe die journalist iets wil vertellen of hoe hij/zij de situatie ziet. Deze mensen hebben de journalisten nodig om hun verhaal te kunnen doen en dan wel op die manier zodat hun organisatie of dat zijzelf goed in het nieuws komen. Journalisten zijn afhankelijk van de bronnen, maar moeten ook nog eens rekening houden met de wensen van hun opdrachtgever (krant, nieuwsblad). Deze werkgevers hebben allen hun eigen cultuur en hun manier van schrijven. Dan ook nog eens die tijdsdruk, deadlines halen et cetera. Vragen jullie je ook af hoe die mensen dat voor elkaar krijgen elke dag?
Neem nou die mensen die columns moeten schrijven; elke dag soms wel! Dat krijg je toch niet voor elkaar? Hoe kun je de mensen nou iedere dag boeien? Dan moet je leven zelf wel heel boeiend zijn. Neem mijn blog. Ik krijg het ten eerste niet voor elkaar om elke dag te bloggen, ten tweede blog ik vaak over dingen die niet eens in mijn eigen leven of omgeving gebeuren, omdat dat veeeeels te saai is om te lezen en ten derde.... uhmmm weet niet.
Het komt erop neer dat ik niet kies voor een baan in de journalistiek. Nu niet, nooit niet. Dat is dan in ieder geval iets wat ik kan afstrepen... Alhoewel: de corporate communicatie bij een groot krantenconvern.... waarom niet?
zondag 3 april 2011
Test!
Dit is de eerste blog van mij via mn telefoon. Hetgeen ik al een tijdje echt wilde is nu dus mogelijk! Dat betekent voor de mensen in het ov geen verveelde zuchten meer, omdat mn muziekspeellijst zich continu herhaalt, maar ook zal ik zeer irritant en minder sociaal zijn.. Waar ikzelf ook altijd denk: weer zo iemand die niets beters te doen heeft! Voor de lezers van deze blog betekent het kortere berichten want ik swype me anders rot! Ook zal de inhoud meer naar entertainment gaan.. Ik denk: dat sluit wellicht ook meer aan bij hetgeen jullie willen lezen?
Nee hoor, niet bang: het blijft infotainment en dit is een test. Aju!
Nee hoor, niet bang: het blijft infotainment en dit is een test. Aju!
vrijdag 1 april 2011
Alert op grappen
Heus, op 1 april ben ik extra alert op grappen. Want in een grap stinken, is alsof je toegeeft aan het feit dat je niet oplettend genoeg bent en wellicht wel naïef.
Toch 'trap' ik iedere keer weer in die, vaak opzichtige, grappen. Ik kan mij herinneren dat ik op 1 april moest oppassen op mijn nichtjes toentertijd. Ik was mij die dag totaal niet bewust van het feit dát het de Nationale Grappendag was. Ik ging naar het toilet en zag daar een drol liggen. (achteraf van ontbijtkoek). Ik dacht: een goede oppasser ruimt dit op. Het was een kleine poep, dus ik pak een toiletpapiertje met mijn ene hand, met mijn andere hand knijp ik mijn neus dicht en gooi het WOEP; zo in het toilet. Opgeruimd staat netjes, dacht ik zo. Nog even een doekje eroverheen en klaar!
Mijn nichtje (5 jaar toen) vroeg me hoe het was op de wc. Ik dacht: wat een rare vraag. Ze kon haar lachen bijna niet inhouden en stond op en neer te springen. Ik denk: die moet ook naar de wc.
Schaterend van het lachen: heb je dan geen drol gezien?! Eén Aprilllllllllll.
Ik denk: niks laten merken. Ik ben erin getrapt. Gelukkig niet letterlijk.
Vandaag ben ik van plan om EXTRA alert te zijn. Mij gebeurt niets.
Vorig jaar geloofde ik nog in een grap van de directeur van mijn stageorganisatie, die stelde dat de ramen aan één kant niet meer open mochten, omdat ze daar een tankstation wilde gaan bouwen. Klinkklare onzin, maar geweldig gebracht. Ik kan een écht goede grap overigens wel waarderen.
Het OV mag even geen grappen maken vandaag. Daar zit ik dan weer niet op te wachten. Bovendien moet mijn tentamencijfer straks ook niet als grap gemaakt worden. Daar is niks grappigs aan.
Kortom: mensen, weer gewaarschuwd. De meest sluwe grappen zullen wellicht me u uitgehaald worden vandaag. Wees dus alert en kom niet achteraf met: niemand heeft mij gewaarschuwd. Leuke grappen zie ik graag terug in de vorm van een reactie!
Toch 'trap' ik iedere keer weer in die, vaak opzichtige, grappen. Ik kan mij herinneren dat ik op 1 april moest oppassen op mijn nichtjes toentertijd. Ik was mij die dag totaal niet bewust van het feit dát het de Nationale Grappendag was. Ik ging naar het toilet en zag daar een drol liggen. (achteraf van ontbijtkoek). Ik dacht: een goede oppasser ruimt dit op. Het was een kleine poep, dus ik pak een toiletpapiertje met mijn ene hand, met mijn andere hand knijp ik mijn neus dicht en gooi het WOEP; zo in het toilet. Opgeruimd staat netjes, dacht ik zo. Nog even een doekje eroverheen en klaar!
Mijn nichtje (5 jaar toen) vroeg me hoe het was op de wc. Ik dacht: wat een rare vraag. Ze kon haar lachen bijna niet inhouden en stond op en neer te springen. Ik denk: die moet ook naar de wc.
Schaterend van het lachen: heb je dan geen drol gezien?! Eén Aprilllllllllll.
Ik denk: niks laten merken. Ik ben erin getrapt. Gelukkig niet letterlijk.
Vandaag ben ik van plan om EXTRA alert te zijn. Mij gebeurt niets.
Vorig jaar geloofde ik nog in een grap van de directeur van mijn stageorganisatie, die stelde dat de ramen aan één kant niet meer open mochten, omdat ze daar een tankstation wilde gaan bouwen. Klinkklare onzin, maar geweldig gebracht. Ik kan een écht goede grap overigens wel waarderen.
Het OV mag even geen grappen maken vandaag. Daar zit ik dan weer niet op te wachten. Bovendien moet mijn tentamencijfer straks ook niet als grap gemaakt worden. Daar is niks grappigs aan.
Kortom: mensen, weer gewaarschuwd. De meest sluwe grappen zullen wellicht me u uitgehaald worden vandaag. Wees dus alert en kom niet achteraf met: niemand heeft mij gewaarschuwd. Leuke grappen zie ik graag terug in de vorm van een reactie!
Abonneren op:
Posts (Atom)