Onnatuurlijk verlangen

Ik moet iets bekennen. Iets wat inmiddels bekend is, is mijn absurde voorliefde voor het vak Nederlands. Toch? Daarbij komt ook nog eens dat ik weken, nee, zelfs wel maandenlang heb liggen nadenken over mijn Nederlandse leraar...
Niet omdat ik hém zo leuk vond hoor. Een man van dik in de 50, behaard, bebaard en een zware, enge stem. Wél omdat hij altijd zo ontzettend goed kon voorlezen. Hij kon ons boeien. Een heel uur lang en dat was knap in onze klas.
Ik kon me herinneren dat hij voorlas over een man die door iedereen werd herkend.. geen eigen identiteit had, maar wanneer hij op straat liep, iedereen hem herkende als zijn/haar beste vriend, vijand etc. Heel bijzonder verhaal... Ik vind tegenwoordig in de wetenschappelijke literatuur het onderwerp identiteit, corporate identiteit ontzettend interessant. Voor de kenners onder ons: Het is allemaal Tajfel's schuld dit! De veroorzaker van het kwaad.
Ik heb er zo hard over na lopen denken, omdat ik de naam niet meer wist van die heer die in dat boek centraal staat.. Met dié naam, wist ik, zou ik het boek kunnen achterhalen!
Dus al maandenlang, dagelijks dacht ik: ik moet uitvinden of die man nog lesgeeft aan mijn oude school en hem dan vragen naar dat boek.. zou hij het zich nog herinneren? Vast wel. Dit is best een onnatuurlijk verlangen he?

En vannacht gebeurde het! Zo opeens. De heer Tiennoppen was het. En dat boek is dan te googelen: van Harry Mulisch! Ik kon mijn gelijk niet op!.. Een boek vol verhalen en allemaal gecentreerd rondom de heer Tiennoppen. Nu de hamvraag: staat dat verhaal er wel in dat ik zojuist beschreven heb? Zo niet, ga ik toch eens contact opnemen met die leraar!