Typetje

Vroeger was ik niet het type van de handstand en het koppeltje duikelen op het rekkenstok. Ik keek altijd vol bewondering naar de dames die dat wel heel goed konden. Die radslag: doodeng vond ik het. En bovendien kreeg je daar soms vieze handen van. Ik speelde vroeger ook nooit met jongens, want die wilden dan ook 'stoere' dingen doen. Ik wilde kleien, knutselen en spelletjes doen. Ook was ik meer het type dat in de klas altijd als eerste het huiswerk af wilde hebben dat we mee naar huis kregen. Dat heeft me dan wel weer geholpen in het volharden van mijn keuze voor het voortgezet onderwijs.
Nu ben ik meer het type van het hebben van katten in plaats van honden. Vaak wordt daarbij gesuggereerd dat dit totaal verschillende type mensen zijn. Ik zeg: ja en nee. In zoverre nee, omdat ik zelf ook nooit gedacht had dat ik (als voorheen hondenmens dan) het zó leuk zou hebben met katten om mij heen. Ik vond die nagels eigenlijk doodeng. In zoverre ja, omdat kattenmensen in ieder geval niet minimaal drie keer per dag die beesten uit hoeven te laten en dit komt me wel heel goed uit.
Afijn. Vroeger heeft me natuurlijk gevormd tot het persoon hoe ik nu ben. Dat realiseer ik mij. Daarom vraag ik me af wat er vroeger met mij gebeurd is dat ik nu ECHT niet weet wat ik later WIL worden.
Vroeger zei ik altijd: 'juf' en dit zette ik dan altijd vol overgave in de vriendschapsboekjes die mij in de handen werden gedrukt. Volgens mij is dit ook nooit veranderd, tot aan de middelbare school.
Ik was op de middelbare school het type dat het Nederlands werkboek altijd hoofdstukken vooruit werkte, samen met een vriendinnetje. Na drie maanden hadden wij dus het hele boek uitgewerkt en kregen beiden extra werk. Ik vond het héérlijk; al die grammatica en opstellen en literatuur. Dit heeft me tot op de dag van vandaag aan het denken gezet om iets met Nederlands te gaan doen. Ik heb echter gekozen voor communicatiewetenschappen. Niet alleen omdat dit een 'bredere opleiding was', ook omdat ik (denk ik) op het moment van kiezen helemaal niet aan Nederlands had gedacht! Volgens mij kan het altijd nog. Wellicht een lerarenopleiding NL. Ik was op de middelbare school niet het type van het organiseren of meedoen met toneel. Achteraf vind ik dat jammer, maar ik vond dat allemaal te veel werk. Ik was namelijk wel weer het type dat altijd een krantenwijk/bijbaan heb gehad. Ik wilde leuke dingen doen: op vakantie!
Tijdens mijn periode van studeren was ik niet het type van de studentenvereniging. Ik was meer het type van keihard leren en thuis blijven wonen het eerste jaar zodat ik mijn propedeuse kon behalen. Heb ik hierdoor dingen gemist? Vind ik niet. Die heb ik de jaren erna wel ingehaald. Toch had het een waardevolle ervaring kunnen zijn om eens in een commissie te zitten. Kan altijd nog neem ik me voor.

Ik vraag me heel erg af wat voor type ik nu ben. Dit is dan met name gericht op de keuze die ik over een jaar moet gaan maken m.b.t. de beroepskeuze. (Want ja oké ik heb katten en woon al lang op mezelf en heb nog twee oma's en één opa en begin in februari aan de master en wacht nog steeds op mijn cijfer van mijn bachelorscriptie). Ideaal zou een soort van traineeship zijn waarmee ik in contact kom met verschillende disciplines. Ik ben er dus eigenlijk al wel een beetje uit. Alhoewel die lerarenopleiding ook wel interessant blijft...Zucht. Komt dit doordat ik een vrouw ben? Het type vrouw.
Ik ben dan wel weer het type om hier onmiddellijk bewijs voor te gaan zoeken in de UvA-database van literatuur. Tabé!