Wie deze blog leest, is hartstikke gek. Heb je niets beters te doen ofzo?
De reden dat ik blog is vanwege het feit dat ik niets beters te doen heb. (dat is een leugen. Een glasharde leugen). Maar het is wel zo dat ik niet blog met de gedachte van: er is sowieso iemand die dit gaat lezen. Ik bedoel, daartoe is niemand verplicht. De kans bestaat dus dat helemaal niemand deze blog gaat lezen.
En toch blog ik, omdat ik me daar erg fijn bij voel. Het is momenteel een soort van uitlaatklep. Op de momenten dat ik blog, hoef ik eens helemaal nergens bij na te denken. Het is eigenlijk net als televisie kijken. Maar nu is er niemand thuis... helemaal niemand. En televisie kijken, dat doe ik nu eenmaal niet zomaar uit mijzelf. Dat vind ik, zo ouderwets als ik ben, een bezigheid die je met anderen doen. Lekker samen voor de buis kruipen.. Ziek zijn is daar een uitzondering op trouwens, dan is het wel héérlijk!
Maar ik dwaal af.
Ik wil een bepaalde richting op met deze blog dit keer.
Daar heb ik vandaag in de trein eens over na zitten denken.
In de studie die ik doe wordt het belang van dialoog voeren erg benadrukt. Organisaties zouden hier meer mee moeten doen, interacteren met stakeholders, waaronder het publiek.
En dan denk ik: leuk en aardig, maar zitten wij daar wel op te wachten?
Ik bedoel maar. Neem mijn blog als voorbeeld.
Ik typ nu deze blog, omdat ik denk van: fijn, ik wil nog niet naar bed, ik heb geen zin om te douchen, mijn hoofd zit vol ongein en theorieën van vandaag, laat ik dat eens lekker van mij af typen. Het is eigenlijk puur eenzijdig bedoeld. Ik verwacht geen antwoord. Zeg nou zelf: zitten jullie erop te wachten om antwoord te geven? Misschien lees jij dit wel, omdat je niets beters te doen hebt. Dat wil je natuurlijk niet toegeven, zoveel als dat je had beweerd dat je te doen had.. Dus je zegt 1 niks tegen mij over het feit dat je überhaupt deze blog leest en 2 niets over de inhoud omdat het je niet interesseert, je niet weet hoe je moet reageren of mij niet ongerust wil maken met een onnodige discussie. Ik was trouwens van plan om deze lijst heel lang te maken, maar op de een of andere manier kom ik vandaag niet verder dan het magische getal 3.
Weet je dat ik vanmorgen (of was het gister?) opeens moeite had met de tafels. Je weet wel, die simpele rekensommetjes. Ik wist ECHT opeens niet meer wat 4 keer 9 was. Vraag me niet hoe dat kwam. Ik stond op Schiphol en het leek me opeens van levensbelang om die som op te lossen, maar het heeft me wat tijd gekost om het te doen! Met tellen op mijn vingers kwam ik er weer uit. Toen moest ik aan m'n vader denken, die altijd waarschuwt: als je te hard en te veel leert, wordt je té geniaal en kun je de simpele dingen niet meer oplossen. Toen besefte ik me: ik moest maar vaker bloggen, anders word ik gek.
Ik heb besloten om het eenzijdigheidsissue vandaag nog uit de wereld te helpen. Zodra ik klaar ben met typen van deze blog, ga ik het zelf lezen en ga ik in mijn hoofd een discussie voeren over de inhoud, zodat het een tweezijdig en symmetrisch proces wordt, dat bloggen.
Gek he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten