Wijze woorden

Mijn vader zei wel eens: ‘van genialiteit kun je ook gek worden.’ Dat is bekend. Mijn vader was een wijs man. Wie vindt dat zijn/haar ouders geen wijze mensen zijn, dat vind ík een kwalijke zaak. Ik hoop later ook een wijze vrouw te worden. Daarmee suggereer ik niet dat ik per se kinderen wil baren en zo wijsheid wil vergaren, maar ik hoop ook een beetje ooit een lintje te krijgen, omdat ik óf de wetenschap zo goed bedrijf, óf een goede deal heb binnengehaald voor een organisatie, óf wijze woorden kan uiten waar veel mensen wat mee kunnen. Ik ben natuurlijk nog lang niet zover.

Waar moeten wijze woorden naar verwijzen? Staan ze altijd maar op zichzelf. Nee. Wijze woorden zijn al eens gezegd, maar je plaatst ze in een andere context en daardoor lijkt het allemaal nog wijzer. Of degene aan wie je het vertelt (kinderen) weten niet beter, hebben de kennis nog niet vergaard en vatten het daarom op als wijsheid. Maar tóch ben je dan ook wijs.

Wijs is ook nog eens een heel raar woord. Moet je het maar eens meerdere keren achter elkaar uitspreken. Wijs, wijs, wijs. Dan zijn heel veel worden raar. Maar ‘wijs’ is ook nog eens een woord die je (waarschijnlijk) niet dagelijks gebruikt. Ja misschien als in: ‘jij bent niet goed wijs’. (rare uitdrukking: niet GOED wijs, dus wel wijs, maar dan op de slechte manier. Of niet goed WIJS, je bent dus wel goed, maar niet wijs). Naja.

Nogmaals: bestaan er woorden die nog niet zijn gezegd, maar die wel bestaan, maar nog niet in een wijze context zijn geplaatst? Voorbeeld: de zon schijnt en daarom denkt men vaker aan hun huisdier. (vraagt om feiten, data, bewijs). Hé beWIJS.

Ik denk toch dat je wijs best vaak zegt, maar je bedoelt het dan alleen anders. Want ik vind dat wijs ook in bewijs zit.

Dit is echt een van de meest rare blogs die ik heb geschreven. Ik vind de taal ook zo interessant. Mateloos boeiend.